عبدالرضافارسی
یادداشت های عبدالرضا فارسیعبدالرضافارسی
یادداشت های عبدالرضا فارسی
تسهیل گری ۱
تسهیل گری روش یا شیوه ای برای کار با افراد است که در طی آن افراد قادر می شوند کاری انجام دهند یا از پس عملی برآیند. منتهی اینکه تسهیل گر کاری انجام نمی دهد اما از فنونی استفاده می کند که به سبب آنها افراد گروه فرمست تصمیم گیری، طراحی اهداف و یادگیری مهارت ها را پیدا می کنند. تسهیل گری یک روش آموزشی رشد دهنده است که افراد را برای به اشتراک گذاشتن ایده ها، منابع، افکار تشویق می کند و آنان را به تفکر خلاقانه و نقادانه برای تشخیص نیازها و روشهای تامین آن نیازها بر می انگیز اند (پرند ویل، ۲۰۰۸ )
گرچه در نگاه اول درک مفهوم تسهیل گری ساده می نماید و ذهن ناآشنا با تداعی معنای کاتالیزورهای شیمایی، متقاعد می شود که معنای آن را درک کرده است ولی تسهیل گیری اجتماعی با توجه به تعریفی که پیشتر اشاره شد فعالیتی بسیار پیچیده و ماهرانه به نظر می رسد. ضمن اینکه این انتظار طبیعی را باید داشت که تسهیل گر ها به عنوان یک انسان و بر خلاف مواد شیمایی ممکن است تحت تاثیر محیط تسهیل گری و فضای روانی-اجتماعی گروه قرار گیرند و این امر ادامه کار را برای آنها سخت نماید
مستقل از حوزه ای که تسهیل گری در آن رخ می دهد باید در نظر داشت که تسهیل گری به عنوان مجموعه ای از مهارت ها و تکنیک های پیشرفته برای تسهیل روابط اجتماعی، مبتنی بر مبانی فکری و عقیدتی خاصی است و نمی توان نقش سیر تکاملی ارزشها و چارچوب های ایدئولوژیکی را در تکوین تسهیل گری به عنوان یک مهارت پیچیده منکر شد. افزون بر اینکه بسیاری بر این عقیده هستند که باور تسهیل گر به ارزشها و عقاید مذکور بیشتر از دانش و اطلاعات او می تواند در موفقیت کار وی دخالت داشته باشد (کلارک و همکاران، ۲۰۰۴). برخی از ارزشها و میانی فکری مورد نظر عبارتند از:
۱) احترام به آزادی عمل انسان ها: بدین معنی که تسهیل گر حق ندارد جلسه و افراد را کنترل نماید.
۲) احترام به فردیت افراد: هر کس آن طور که هست محترم است و باید تلاش شود بستر مناسبی برای بیان عقاید، ایده ها و پرورش استعدادها فراهم شود.
۳) ارزشمندی کار گروهی: تسهیل گری با کار گروهی آمیخته است بنابراین کلیت گروه و کم و کیف آن برای تسهیل گر مهم است.
۴) اعتماد: در گروه باید به اعتماد سازی و حفظ آن توجه شود.
۵) مشارکت: هدف تسهیل گری باید بیشینه ساختن مشارکت در عین حفظ هویت های فردی افراد باشد.
در تسهیل گری کنترل به برقراری رابطه، برخورد به گفتگو و تک روی به مشارکت تبدیل می شود. در دنیای پسامدرن، رئیس جلسه که در جایگاه کنترل کننده محتوا و دفاع از مواضع بود، به تسهیل گری تبدیل شد که کارش تمرکز بر فرآیند، کاوشگری و استفاده از تجارب همه شرکت کنندگان بود. این نوع تسهیل گری، که به معنای آسان کردن موفقیت یک گروه است پس از جنگ دوم جهانی که به تدریج احترام به فرد فرد انسانها رایح شد، گسترش یافت. به این ترتیب بود که جلسات به گونه ای دیگر برگزار شدند، گرچه هنوز هم تسهیل گرانی هستند که میخواهند شرکت کنندگان را کنترل کنند و به آنها بگویند چگونه بیندیشند. البته باید اذعان داشت که دانش و مهارت های مربوط به تسهیل گری همانند دیگر حوزه های دانش و عمل به سرانجام خود نرسیده و تحت الشعاع تغییرات اجتماعی - فرهنگی و نیازهای جدید در حال تغییر و تکامل است
